به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»،استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه بیست و هفتم سوره بقره پرداخته است.

«الَّذينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ميثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ» (بقره، 27)

ترجمه: فاسقان كسانى هستند كه پیمان خدا را پس از آن كه محكم بستند، مى ‏شكنند و پیوندهایى را كه خداوند دستور داده برقرار سازند، قطع مى ‏نمایند و در زمین فساد مى ‏كنند. آنان زیانكارانند.

در پىِ آیه قبل كه سخن از گمراهىِ فاسقان مطرح بود، این آیه سه ویژگى آنان را بیان مى ‏دارد.

اول آنكه پیمان ‏هاى الهى را زیر پاى مى ‏گذارند و از خواسته ‏ها و غرایز خود پیروى مى ‏كنند. مراد از پیمان الهى در این آیه، همان فطرت پاكى است كه خداوند در نهاد همه انسان ‏ها قرار داده و از طریق آن، مى ‏توانند خوب و بد و حق و باطل را بفهمند و آمادگى پذیرش دعوت پیامبران را پیدا كنند.

دوم آنكه، پیوندهایى را خداوند، به وصلِ آنها دستور داده، قطع مى‏ كنند؛ چه، پیوندهاى مكتبى با رهبران الهى و چه، پیوندهاى اجتماعى با مؤمنان و چه، پیوندهاى خانوادگى با خویشان و نزدیكان.

سوم آنكه با فسق و گناه، فساد و فحشا را در زمین گسترش مى ‏دهند. شاید گمان مى ‏كنند كه گناه، یك امر فردى و شخصى است و آثار آن فقط مربوط به خودشان مى ‏شود، در حالی كه آثار اجتماعى گناه، كمتر از آثار فردى آن نیست و جامعه را به فساد مى ‏كشاند.

روشن است كسى كه پیمان‏ هاى الهى و پیوندهاى بشرى را محترم نمى ‏شمرد و آزادانه هرگونه كه مى ‏خواهد عمل مى ‏كند، بزرگ ترین خسارت ‏ها را مى ‏بیند، زیرا با از دست دادن سرمایه ‏هاى مادى و معنوى خود، چیزى جز زشتى و پلیدى و سیه ‏روزى به دست نیاورده است.

  از این آیه مى ‏آموزیم كه:

* پیمان شكنى، با دیندارى سازگار نیست. مؤمن، حتى پیمان با كافران را نمى ‏شكند، چه رسد به آن كه پیمان خدا را زیر پا بگذارد.

* زیر پا گذاشتن نداىِ فطرت، زمینه را براى انجام گناه آماده مى ‏كند.

* خسارت واقعى، زیانِ عمر و فكر است، نه مال و ثروت.

* بر طبق آیه 124 سوره بقره كه مى‏ فرماید: «لا یَنالُ عَهْدِى الظّالِمین»، امامت عهد الهى است، پس هر كه با رهبر الهى پیمان ‏شكنى كند، از فاسقان است.

* سفارشِ اسلام، بر «وَصل» است نه «فَصل»، بر «پیوستن» است، نه «گسستن»، لذا صله‏ رحم و رفت و آمد با فامیل و خویشان و خصوصاً والدین، همواره مورد تأكید است.

* اسلام با گوشه ‏گیرى و دورى از جامعه و خانواده مخالف است، لذا همواره مردم را به حضور در جماعت مسلمین، نماز جمعه، عیادت از بیماران، رسیدگى به محرومان و توجه به همسایگان دعوت مى‏ كند.

در روایات سفارش ‏هاى بسیارى در مورد صله ‏رحم آمده كه به گوشه ‏اى از آنها اشاره مى ‏كنیم.

به دیدار خویشان بروید، گرچه آنها به شما بى‏ اعتنایى كنند، و یا از نیكان و صالحان نباشند.

صله ‏رحم كنید، گرچه یكسال راه بروید و یا به قدر سلام كردن یا نوشیدن آبى فرصت بیابید.

صله ‏رحم، مرگ و حساب روز قیامت را آسان و موجب دست یافتن به مقامى خاص در بهشت مى ‏گردد.