به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»،استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه بیست و هفتم سوره بقره پرداخته است.
«الَّذينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ميثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ» (بقره، 27)
ترجمه: فاسقان كسانى هستند كه پیمان خدا را پس از آن كه محكم بستند، مى شكنند و پیوندهایى را كه خداوند دستور داده برقرار سازند، قطع مى نمایند و در زمین فساد مى كنند. آنان زیانكارانند.
در پىِ آیه قبل كه سخن از گمراهىِ فاسقان مطرح بود، این آیه سه ویژگى آنان را بیان مى دارد.
اول آنكه پیمان هاى الهى را زیر پاى مى گذارند و از خواسته ها و غرایز خود پیروى مى كنند. مراد از پیمان الهى در این آیه، همان فطرت پاكى است كه خداوند در نهاد همه انسان ها قرار داده و از طریق آن، مى توانند خوب و بد و حق و باطل را بفهمند و آمادگى پذیرش دعوت پیامبران را پیدا كنند.
دوم آنكه، پیوندهایى را خداوند، به وصلِ آنها دستور داده، قطع مى كنند؛ چه، پیوندهاى مكتبى با رهبران الهى و چه، پیوندهاى اجتماعى با مؤمنان و چه، پیوندهاى خانوادگى با خویشان و نزدیكان.
سوم آنكه با فسق و گناه، فساد و فحشا را در زمین گسترش مى دهند. شاید گمان مى كنند كه گناه، یك امر فردى و شخصى است و آثار آن فقط مربوط به خودشان مى شود، در حالی كه آثار اجتماعى گناه، كمتر از آثار فردى آن نیست و جامعه را به فساد مى كشاند.
روشن است كسى كه پیمان هاى الهى و پیوندهاى بشرى را محترم نمى شمرد و آزادانه هرگونه كه مى خواهد عمل مى كند، بزرگ ترین خسارت ها را مى بیند، زیرا با از دست دادن سرمایه هاى مادى و معنوى خود، چیزى جز زشتى و پلیدى و سیه روزى به دست نیاورده است.
از این آیه مى آموزیم كه:
* پیمان شكنى، با دیندارى سازگار نیست. مؤمن، حتى پیمان با كافران را نمى شكند، چه رسد به آن كه پیمان خدا را زیر پا بگذارد.
* زیر پا گذاشتن نداىِ فطرت، زمینه را براى انجام گناه آماده مى كند.
* خسارت واقعى، زیانِ عمر و فكر است، نه مال و ثروت.
* بر طبق آیه 124 سوره بقره كه مى فرماید: «لا یَنالُ عَهْدِى الظّالِمین»، امامت عهد الهى است، پس هر كه با رهبر الهى پیمان شكنى كند، از فاسقان است.
* سفارشِ اسلام، بر «وَصل» است نه «فَصل»، بر «پیوستن» است، نه «گسستن»، لذا صله رحم و رفت و آمد با فامیل و خویشان و خصوصاً والدین، همواره مورد تأكید است.
* اسلام با گوشه گیرى و دورى از جامعه و خانواده مخالف است، لذا همواره مردم را به حضور در جماعت مسلمین، نماز جمعه، عیادت از بیماران، رسیدگى به محرومان و توجه به همسایگان دعوت مى كند.
در روایات سفارش هاى بسیارى در مورد صله رحم آمده كه به گوشه اى از آنها اشاره مى كنیم.
به دیدار خویشان بروید، گرچه آنها به شما بى اعتنایى كنند، و یا از نیكان و صالحان نباشند.
صله رحم كنید، گرچه یكسال راه بروید و یا به قدر سلام كردن یا نوشیدن آبى فرصت بیابید.
صله رحم، مرگ و حساب روز قیامت را آسان و موجب دست یافتن به مقامى خاص در بهشت مى گردد.
